Catro históricos das Comisións Obreiras no cárcere da Coruña: Julio Aneiros, Pedro Bonome, Xesús Abuín e Rafael Pillado
Sindicalistas no cárcere
Rafael Pillado
Manuel Gómez Segura, a xuventude truncada
Manuel Segura era o Barco de Valdeorras estivo preso no ano de 1975 durante 8 meses no carcere de A Coruña.
Foi detido sendo estudante de Biolóxicas en Santiago a punta de pistola por participar nunha manifestación cando tiña 17 anos e retido e torturado durante setenta e dúas horas na comisaría de Compostela.
Entrando no cárcere
“A experiencia foi moi dura, non tiña a conciencia nin a a formación política doutros presos como Julio Aneiros, Pillado ou Amor que eran líderes curtidos. Eu non era do PC e non tiña ese apoio”
Xosé Piñeiro Arnoso, CCOO, cárcere no 1974 con 20 anos
realizado a partir de: BLANCO CARBALLO, Antonio : Biografías obreiras de Ferrol (vol II). Fundación 10 de Marzo, Compostela, 2012.
.
Recordos dun compañeiro do cárcere
“… (Recuerdo….) cuando en la cárcel de A Coruña, a pesar de sus dolencias físicas, fruto del disparo en los sucesos del 72, lo que llevó a nuestro compañero Rafael Pillado a solicitar del director de la prisión autorización para poder dormir en la misma celda que Julio Aneiros , porque a veces, sus dolencias le producían mareos, incluso en ocasiones hasta llegar a perder el conocimiento.
A pesar de esas dolencias, jamás lo vi irritado; al contrario, siempre pendiente de los demás, dándonos ánimos. Jamás se dedicó a sí mismo: era un ejemplo para todos, por la abnegación y la firmeza de sus convicciones, que uno echa tanto de menos ahora, incluso en la llamada “izquierda”.
Leonardo Dopico Vázquez – Exdirixente do PCG
VVAA: Julio Aneiros: la lucha imprescindible. Fuco Buxán Edicións Embora, 2004
Lembrando a vida sindical
Palabras de Gelines Rivera sobre a súa loita sindical, realizado dentro da actividade :”A vida no penal nos anos 70” realizada pola ARMH e Memoria do cárcere no salón de graos da Facultade de Dereito da UDC coa participación dos expresos políticos Sari Alabau Albors, José Loureiro Fernández, Rafael Pillado Lista, Gelines Rivera Torres e Fina Varela Fontán celebrado o 20 de xaneiro de 2018
Julio Aneiros, un referente na loita sindical
Naceu en Valdoviño, nunha familia campesiña moi humilde e con oito fillos.
Ós 12 anos estaba no Ferrol traballando na hostelería, ata que en 1936 foi chamado a filas, tocándolle destino en Tui, Africa, a fronteira con Francia, Extremadura, etc…mais non chegou a pasar por o campo de batalla.
En 1941, con vintecinco anos entrou a traballar na Bazán. Alí foi onde tivo o primeiro contacto co movemento obreiro: as charlas cos compañeiros e o acceso a lecturas clandestinas o ilustran e vai reafirmando a sua conciencia social e o seu compromiso político.
En 1945 implícase decididamente na labor de reorganizar o Partido Comunista na factoría, e é así cómo no seguinte ano promove e participa na “Huelga del Aceite” (27.6.1946), unha das primeiras folgas da posguerra que o réxime franquista reprimiu duramente, con prisión e suspensión de empleo a moitos traballadores.
En 1960 formase o primeiro xurado de empresa de Bazán, Julio Aneiros e elexido vocal en representación dos especialistas. En 1961, él e mais Paco Filgueiras, reúnense en París con Santiago Carrillo e outros dirixentes do PCE, onde se estableceron as estratexias que levarían reorganizar o PC en Bazán, mediante a ruptura do Sindicato Vertical desde dentro, utilizando así tanto as estructuras legales como as extralegales.
Así foi como, xunto con Paco Filgueiras e Paco Balón, reorganizouse o PC na Bazán e se creou a estructura das Comisiones Obreras. Os sesenta foron uns anos de incansable traballo político e sindical, pois as condicions laborais e de vida dos traballadores eran durísimas e a dictadura mantiña unha forte represión frente as reivindicacios. As actividades sindicais e políticas golpearon continuamente a Julio Aneiros, que foi procesado polo TOP en 1967 e encarcerado repetidamente: en 1969 (acusado de pertencer o PC, sendo torturado “atrozmente”), en diciembre de 1970 (cando o Consello de guerra de Burgos, condenano a tres anos de cárcere, pero o indultan ós seis meses), e en 1971 (durante o estado de excepción). Nesta última estadía no cárcere da Coruña, xunto con Rafael Pillado, declaráronse en folga de fame para denunciar a arbitrariedade das detencions, e estiveron mais de dous meses incomunicados.
Pero o peor aínda estaba por vir nos terribles sucesos do dez de marzo de 1972. Cando na ponte das Pías de Ferrol os disparos da policía mataron a Amador e Daniel, Julio Aneiros recibiu un balazo no pulmón. “Gravísimamente herido de bala, que estuvo quince días entre la vida y la muerte”.
A operación dura cinco horas, e permanecerá dous meses ingresado o hospital, vixiado dia e noite por unha parella de policías.
O sair do hospital foi levado novamente o cárcere. Cando tres anos mais tarde celebrouse o xuizo en Madrid (“Proceso dos 23” – Sumario 489/72 do TOP), Julio Aneiros foi acusado de asociación ilícita e terrorismo, cargos por os que o fiscal lle pedía sete anos de prisión. Finalmente foi declarado culpable de participar na manifestación, e a condena imposta foi de 3 anos e 7 meses.
Ca chegada da democracia Julio Aneiros continuou ca sua labor no PCG e nas CCOO. Na sua xubilación, tras trinta e oito anos no asteleiro, seguiu na Executiva da Federación de Pensionistas e Xubilados das CCOO: mantivo o seu compromiso sindical e político toda a súa vida.
Blanco Carballo, Antonio e Bustabad Hermida, Lorena . Biografías obreiras de Ferrol . Fundacióm 10 Marzo. Santiago de Compostela 2011
Rafael Pillado Lista: a loita permanente
Rafael Pillado Lista, nacido no 1942 en San Cibrao, Cervo.
Na súa persoa vense representados milleiros de homes e mulleres que coma el, sufriron xa de nenos as consecuencias dun réxime fascista e cruel.
A ausencia constante do pai, preso no cárcere franquista acusado de apoiar á guerrilla, a nai tentando gañar algún diñeiro para asegurar a súa alimentación, a miseria da xente nos duros anos de posguerra, van marcar a Rafael para o resto da súa vida.
Con 15 anos comeza a traballar na empresa de construcción naval Bazán, en Ferrol; empresa onde traballa ata a xubilación e onde se vai converter nun líder sindical comprometido e loitador, negociador dos distintos convenios laboráis, o que acarréaralle moitos problemas, tanto na empresa, como coa policía, que o detén en moitas ocasións.
Membro das Xuventudes Comunistas, con 22 anos viaxa á República Democrática de Alemania para asistir a un curso político, do que ven reforzado política e organizativamente e cun coñecemento máis real da militancia no partido. Non será a única viaxe ao estranxeiro para asistir a reunións do partido comunista.
Participa no Congreso Constituinte do PCG e na fundación de Comisións Obreiras. Partícipe da toma de conciencia da forza do colectivo obreiro, alenta á folga a traballadores fartos coma el, de salarios miserables, xornadas demoledoras, ausencia de seguridade laboral e de dereitos básicos en xeral; empresas como Peninsular Maderera, Pysbe, Megasa,… Teñen en Rafael un apoio incondicional.
A década dos 60 son, pois, anos de mobilizacións, protestas, negociacións, viaxes , despidos, edicións clandestinas de periódicos e documentos…. Anos de moito esforzo.
Testemuña de primeira liña do fatídico 10 de marzo de 1972, onde deixaron a vida Daniel Niebla e Amador Rey por disparos da policía; foi detido e enviado o cárcere de A Coruña, onde comparte espazo con compañeiros como Vicente Alvarez Areces, Rafael Bárez, Xosé Torregrosa, Manuel Amor, Xosé María Riobó, Xulio Aneiros, Xosé Cabado Martínez, Anxel Porto Feal, Anxo Cortizas, Paco Rodríguez, Pedro Bonome e Bernardo Bastida, entre outros.
O xogo, a aprendizaxe de diferentes disciplinas, a lectura, a conversa cós compañeiros, mesmo o estudo de Graduado Social, enchen o tempo de cadea na Coruña. Corre o ano 1972.
Pedro Morlán: Ascenso e derrota no país da Transición
Con menos de 20 anos xa fora golpeado, apresado e encarcerado na Coruña dos setenta. Moito sufrimento seguido que pasou factura ao rapaz do instituto de Monelos ( A Coruña) que era poeta e que cría na cultura. El cóntanolo:
A entrada na política
Naceu no 1957 en Oleiros (A Coruña). Incorporouse ás Xuventudes Comunistas no momento en que o PC impón unha línea de masas para facer accesible o partido a moita xente. Era o ano 1971 e entra oficialmente con Luciano, Juana, Celsa, Abad , os seus compañeiros de clase.
“Entrar nas Xuventudes abriunos un montón de campos; liamos moitos libros políticos -ainda que era material prohibido- de Ruedo ibérico, das editoriais de Buenos Aires… Pero tamén moitos textos poéticos de Miguel Hernández, Neruda, Cernuda, Lorca”, recorda. “Eu entrei no partido por Miguel Hernández porque para min era un exemplo en todo”, asegura. Había un batiburrillo entre política e literatura: “A min o que me emocionaba era a poesía. Facíamos tamén moitos actos culturales no instituto”.
Homenaxe a Celsa Díaz Cabanela
Texto lido por Chuky Trillo na investidura de Celsa Díaz Cabanela como Republicana de Honra no ano 2019
Cuando se cuenta, se usurpa la memoria de los otros…
Mi memoria o mi nostalgia me han hecho tejer hilos.
Pero no forjar cadenas.
SIMONE SIGNORET, La nostalgia no es lo que era
“Boa tarde, en primeiro lugar quero agradecer á Comisión pola recuperación da memoria histórica da Coruña que pensase en min para presentar a Celsa nesta merecida homenaxe como Republicana de honra.
Boa tarde, Celsa, hoxe tócame falar de ti, o que me produce un pracer enorme.
Amigas e amigos: Celsa pertence a unha xeración que desde unha idade moi temperá asumiu un compromiso, un compromiso coa xustiza, coa liberdade, coa solidariedade e cos Dereitos Humanos. Coñecémonos na entrada do instituto feminino, corría o curso 71-72, eu era delegada da miña clase e alí apareceron Celsa e Conchi. Conchi ( González) non estudaba (era a filla de Xoaquin “ O Panadeiro” veterano militante comunista), Celsa estudaba en Monelos, a partir daquel momento o noso compromiso non daría marcha atrás.
A ditadura fascista seguía en pé, a sombría presenza da ultradereita e da policía político social provocaba que calquera modelo de organización tiña que moverse entre as sombras da clandestinidade. Os partidos políticos e as asociacións estaban prohibidos e calquera manifestación popular nas rúas provocaba deseguido a presenza das forzas armadas e en consecuencia as cargas e detencións policiais.
Teatro no cárcere
“A destacar el éxito-éxito-éxito del sábado con “La pereza” de Ricardo Taselnik, genial interpretación de Rafael Bárez, en el papel que, en teatro, había interpretado Fernando F. Gómez, cuando el resto de la compañía estaba toda desanimada: creía que no iba a gustar y fue nuestro mayor éxito hasta la fecha.
En el reparto figuraban también: Ángel Cortizas, Isidoro (¿Manteca Ramos?), J.M. (¿Juan Mª Castro Paz?), Rafael Pillado y yo mismo”
Jose Torregrosa, preso no 1972
Memoria do cárcere A Coruña 
Debe estar conectado para enviar un comentario.