Elvira Bao no cárcere da Coruña

Elvira Bao Maceiras, foi presa no cárcere da Coruña polo seu activismo cultural e ser membro das Irmandades de Fala.

“Desenvolveu a súa actividade docente na Escola de Redes e nas Colonias Escolares do Sanatorio Marítimo de Oza desde 1920 até 1936, ano en que foi nomeada directora. No ámbito político, foi unha activa militante do galeguismo e do republicanismo. Militou nas Irmandades da Fala da Coruña, sendo Secretaria da súa Xunta Directiva en 1918.

Elvira Bao foi membro da Agrupación Republicana Femenina da Coruña desde a súa constitución en 1933 e foi presidenta da primeira Xunta Directiva, integrada por outras destacadas republicanas como Amparo López Jean. O seu nome é recollido no semanario A Nosa Terra como intervinte en mitins do Partido Galeguista. Xunto ao seu home Bernardino Varela Docampo editaron o primeiro libro de Contos pra nenos, cun texto de autoría de Vicente Risco e ilustracións de Álvaro Cebreiro.

Como consecuencia do seu activismo político, logo do golpe de estado de 1936, pasou uns meses no cárcere e foi separada definitivamente do ensino público.”

Fonte. A Coruña da mulleres, ACAV

“Non chorei, non lles podía dar ese gusto”

teresa-alvajar-retrato

“A nosa historia está escrita na biografía de Mª Teresa Alvajar. Desde o seu nacemento na Coruña de 1922, os grandes acontecementos deixan pegada na súa vida atravesada por exilios e desgarramentos. Filla do xornalista e político republicano César Alvajar e da galeguista Amparo López Jean, o golpe militar pon fin á súa infancia feliz. Desde entón, a familia comeza unha peregrinaxe que os separará para sempre. Pasou polo cárcere da Coruña e polo desterro e soñou durante moitas noites nunha volta a Galiza que xa nunca se daría”.

Seguir lendo

Recordo do alcalde

SI SC03672 - copia

Ana María Alvajar López Jean, filla de César Alvajar e Amparo López Jean familia emblemática da sociedade coruñesa e significativos republicanos, O pai César foi quen proclamou a República na Coruña e a nai era líder da Agrupación Republicana de Mujeres. Nun dos capítulo do seu  libro de memorias : Soltando Lastre en edicións do Castro, Ana María describe  estos momentos de horror na cidade:

En las cenas de gala que organizaba la Sociedad Filarmónica después de los conciertos que ofrecía su propia orquesta, mi compañero de mesa era el alcalde  de la ciudad D. Alfredo Suárez  Ferrín. Yo era una niña y no sabía que ese era un puesto de honor. Callada, con la timidez propia de mi edad y temperamento, aceptaba seriecita las atenciones de nuestro alcalde, que al final de la cena, campechano bebía siempre el champán que yo no tocaba  y cambiaba por un vaso de leche. Recuero, aun hoy, su afectuosidad  y su amable y bondadosa sonrisa….

Era amigo de mi padre y personaje familiar para mi. Por eso aquella mañana, iba yo mezclada en la riada de gente que caminaba por la carretera de la Torre para visitar a los que allí estaban : Entre ellos, el señor Suárez Ferrín merecía esta prueba de mi afecto. Pasábamos frente al campo de la Rata y un pequeño grupo se desvió curioso. Yo con ellos. Sobre la tierra seis manchas de sangre indicaban el sitio  donde otros tantos hombres habían sido fusilados aquella mañana. Un poco más allá, otros seis manchones daban cuenta de otras tantas muertes. Alguién removió con el pié unos trozos de masa encefálica. Seguir lendo