Mario Granell, estampa de centenario

Mario Granell en Venezuela. Á dereita, un dos cadros que pintou na súa etapa sudamericana

No blog Biosbardia, publica Xosé Enrique Acuña este artigo sobre Mario Granell

O 11 de outubro conmemórase o primeiro centenario do nacemento de Mario Granell (1914-1981), un dos pintores galegos máis interesantes do século XX.

Foi pintor entre todas as cousas, tamén poeta, emigrante repetido, e sobre todo, condenado a morte. Naceu, dixera, nunha vila de “merlíns”, A Coruña de nome vello e verdadeiro, e foi neno dos que trampeaban e corrían polas rúas compostelás. Até alí o levou a vida da súa familia e tamén alí foi instruído por dous homes, enormes, dos masacrados no 36. Camilo Díaz Baliño educouno para o debuxo e con Xoán Xesús González coñeceu as primeiras letras. Falamos de Mario Granell, o artista que ía ser e o que, felizmente, á fin foi. O que nacera no 1914, un 11 de outubro, para armar unha vida e unha obra que merece hoxe a celebración do seu centenario.

Seguir lendo

Poesía no cárcere: “Fantasía”

Enrique Pérez Martínez, 19 anos, poeta, cego. Escribe este poema mentras estaba preso no cárcere da Coruña esperando a pena de morte que foi conmutada pola de cadea perpetua. (Texto descuberto polo investigador Luís Lamela)

Coruña-Cárcel. Verano de 1939

“Fantasía”

¿Por qué me has dejado solo?

Hoy mi norte miserable

es una lucha que se cansa

y tú, madre, ¡no lo sabes!

¡Pobre mi pálida frente

que gime, que se deshace

bajo una muerte de plomo!

Y tú, madre, ¡no lo sabes!

Seguir lendo

Poema escrito no cárcere por Enrique Pérez, “cego, bacharel e pianista”

Enrique Pérez Martínez tiña  tiña 19 anos. Era “cego, bacharel e pianista”, fixo este poema  ó ditado en xullo de 1936 e escrito por Eduardo Torrón Cabezas. O historiador Luís Lamela recupérao a través dunha familiar.

Romance del álamo seco

El río verde temblabaalamo seco.JPG
en una canción de sueños.
El aire lo acariciaba                                   con alas de talle nuevo.
-Canta río, canta río,
le dijo el álamo seco.
¡Quién tuviera tu cantar
enardecido y sereno
más fuerte que el cielo azul,
sorprendido y altanero!
Mi canción, ¡que voz gentil
en las alas del silencio!
¡Alta de rayos de Luna!
¡Reina del alba entre vuelos!
¿Quién le llevará mi cantar
tan altivo y tan esbelto?
Un día se cansó el sol,
vino la lluvia durmiendo
y se llevó mi alegría
entre amenazas de viento.
¡Erase un frescor de sol!
¡Erase un baile de vuelos!
Ahora, ¡que blanda muerte,
me decanta su requiebro!

Seguir lendo