Recuperamos esta imaxe do fotógrafo Juan Cancelo (1892-1988) que taballaba no periódico Ideal Gallego
fonte: https://deandanzasyrelatos.wordpress.com/2018/10/10/juan-cancelo-imagenes-del-pasado/
Recuperamos esta imaxe do fotógrafo Juan Cancelo (1892-1988) que taballaba no periódico Ideal Gallego
fonte: https://deandanzasyrelatos.wordpress.com/2018/10/10/juan-cancelo-imagenes-del-pasado/
“O feito máis terrible que tivo lugar no cárcere da Coruña mentres eu estiven presa foi cando mataron a garrote vil a Manolito Bello.( 1 xulio 1946) Foi horrible. Horrible! Meteron os ferros do garrote no cárcere, todos sentimos como os colocaban…. Foi ao amencer. Despois diso, ninguén quixo saír da celda en todo o día.”
Testemuño de Emilia Patiño recollida por Fernando Vidal Collazo en Pontedeume agosto de 2006.
Luís Costa no seu libro ” Pola libertade. a loita antifranquista de Luís Costa“, lembra os fusilamentos: ese día, 11 de xulio de 1937, foron fusilados ás 5 da mañán no campo da rata , entre eles Luís Rufilanchas e once compañeiros mais como os que o agocharan , o médico Manuel Fernández López e o dramaturgo Xenaro Ruano
“Os berros e os vivas recomenzaron. Foron varios os asasinados aquela noite.
Debía estar saindo do cárcere porque se sentían os motores dos coches. Dentro duns momentos todo remataría para eles: a loita, a guerra, tiranía…
E, ó cabo serían libres, sí, libres porque xa non serían.
O día comenzaba a abrir. Os paxariños rechouchiaban no patio, onde os presos botaran unha migallas de pan. A natureza sguía inmutabe o seu curso. Que importa a morte se precisamente por ela que hai vida!(…..)
O Ave César dos nosos mártires ía dirixido á República , á liberdade, á democracia. No último minuto, o seu pensamento fora dirixido cara un infinito de amor, de tolerancia, de liberdade.
(…) aquela mañá non se escoitou un rumor de voces a que seguía ó toque de diana. Os presos non falaban . O silencio era a millor homena que lles podían ofrecer ós seus compañeiros sacrificados.”
Fermoso poema de Lope de Vega, escrito cando estaba preso
AUSENCIA
Ir y quedarse, y con quedar partirse,
partir sin alma, y ir con alma ajena,
oír la dulce voz de una sirena
y no poder del árbol desasirse;
arder como la vela y consumirse
haciendo torres sobre tierna arena;
caer de un cielo, y ser demonio en pena,
y de serlo jamás arrepentirse;
hablar entre las mudas soledades,
pedir prestada, sobre fe, paciencia,
y lo que es temporal llamar eterno;
creer sospechas y negar verdades,
es lo que llaman en el mundo ausencia,
fuego en el alma y en la vida infierno.
Lope de Vega
(1562-1635)
Conta Camilo de Dios a súa estadía no cárcere da Coruña na cela de castigo e á espera da condea.
Fixéronme o consello de guerra estando no cárcere da Coruña. A min pedíronme petición fiscal a pena de morte; as dúas penas de morte pedíanllas a Antonio (Pérez Barreiro) porque era maior de dezaoito ano, pero eu era menor e só me pediron unha. Foron moi humanos.
Cando entras no cárcere, unha persoa cunha condena, é segredo de sumario. Non podes recibir visitas, nin podes escribir nin podes recibir correspondencia. Botas tres meses aislado, nunha celda que non da ao exterior, que non ten ventás e che acenden a luz un pouquiño pola noite, outro pouquiño á mañá e outro pouquiño ao mediodía para que comas dez minutos, e danche auga. Neses dez minutos tes que comer, lavar o prato e despois lavarte tu no prato porque non tes outro sitio. Nas celdas de aislamento, neses tres meses, non hai duchas nin nada. Despois si. O día que nos sacan da celda, envolvemos o petate: unha colchoneta, unha manta. Pos a manta tendida, fanche dobrar a colchoneta, atar as catro puntas e metes os zapatos, os calcetíns e toda a roupiña que teñas. Atas as catro puntas da manta con toda a roupa, colles a manta ás costas deica a nave de desinfección. Deixas quedar a colchoneta e tu volves desnudo para a celda. Á noite vas buscar aquelo… Un olor que non se para, porque claro, aquelo é tóxico, o vapor co que o desinfectaban. Despois pasamos a unha nave onde estaban os outros presos ata que veu o xuíz.
“A Coruña conta cunha Oficina de atención e asesoramento ás vítimas do franquismo e a represión. Localizada na Casa Museo Casares Quiroga, este novo recurso municipal a prol da xustiza e a reparación nace, ademais de co impulso do actual goberno local, da man da Universidade da Coruña (UDC) e a propia sociedade civil coruñesa, que durante décadas traballou con este obxectivo a través das entidades memorísticas. Así o destacou o alcalde da Coruña, Xulio Ferreiro, que hoxe presidiu o acto de inauguración deste espazo, xunto ao concelleiro de Culturas, José Manuel Sande. O rexedor manifestou que esta oficina, a primeira destas características que existe en Galicia, bota a andar en base a un convenio asinado entre o Concello e a universidade polo que a administración local contribuirá a financiar, cunha achega anual de 40.000 euros, a nova Cátedra Institucional de Memoria Histórica da UDC. Esta xirará en torno a tres eixos: a apertura da Oficina de Atención ás Vítimas, a investigación a través dun equipo formado por persoal docente e investigador e a divulgación dos resultados deste traballo. Seguir lendo
Tremendo queixume dun preso detido e condeado a pena de morte, onde pide axuda e compasión.
“Haber participado destacadamente en las reuniones y concentraciones que dieron lugar a la situación conflictiva de Bazán e desempeñar la jefatura de uno de los comandos que alteraban el orden y de participar en pintadas con letreros subversivos, resisitiendose a los fucionarios de policía que lo detuvieron en 1970, fecha en que fue puesto a disposición judicial (..) adquiriendo una señalada personalidad de agitador, todo lo que revela una personalidad manifiesta contra el orden público y una sensible amenaza para la pacífica convivencia”
Condea de multa e cárcere a Xosé María Loureiro Fernández, preso no 1972 con 19 anos
“Para un militante a estancia cos seus compañeiros dentro do cárcere é moito máis segura que fóra, porque oficialmente no cárcere non poden torturarte”
Jose Torregrosa
Debe estar conectado para enviar un comentario.