Textos

“Queridísimos verdugos” documental de Basilio Martín Patino

~ memoriadocarcerecoruna ~ Deixar un comentario

“Da man dos tres verdugos -“executores de sentencias”-existentes na España dos primeiros setenta, explórase unha zoa particularmente oscura da Dictadura. Máis alá do alegato contra a pena capital, a película indaga na historia personal dos tres protagonistas e a súa maneira de entender o oficio que desempeñan, dos axusticiados por eles no garrote vil e das súas virtudes, dos crímes que se castigan, do que pensan os expertos. Un retrato atroz da sociedade na que se desenvolven. Unha reflexión implacable sobre el poder. ” (FILMAFFINITY)

Lembrando a Basilio Martín Patino

Documental “Poetas en las cárceles de Franco”

~ memoriadocarcerecoruna ~ Deixar un comentario

Documental que recolle os derradeiros días da guerra civil e a posterior represión franquista hacia los republicanos que quedaron atrapados en Alicante, con entrevistas a e Marcos Ana, poeta, que nos narra en primeira persona a experiencia  e o seu  largo calvario nos  cárceres da dictadura franquista,  e o seu paralelistmo co outro gran poeta , Miguel Hernandez. O documental esta producido e editado por José Ramón Samper  con guión e dirección de José Antonio Fernandez Cabello.

Poema de Rafael Alberti adicado a Gayoso e Seoane

~ memoriadocarcerecoruna ~ Deixar un comentario

Gayoso i Seoane (1).jpg

Héroes caídos de la Resistencia Española

¿A quién nombraré primero?
Nadie es segundo en mi lengua
cuando es de acero el acero.

Si uno es glorioso,
en glorioso al otro no hay quien le gane.

Si digo Gómez Gayoso
ya estoy diciendo Seoane.

Canto fuerte camaradas,
compañeros canto fuerte,
aunque esta copla es de muerte,
sin la garganta apretada.

¡Sangre de Gómez Gayoso,
sangre pura, sangre brava,
sangre de Antonio Seoane,
de Diéguez, de Larrañaga,
de Roza, Cristino y Vía,
valles de sangre, montañas!

Más aunque su voz se muera,
su voz seguirá cantando
a la España guerrillera.

Siempre seguirá cantando
y seguirá maldeciendo
hasta que el gallo del alba grite
que está amaneciendo.

Ya remontó la montaña.
¡Ya el aire se está poniendo
banderas republicanas!

Rafael Alberti

José Gómez Gayoso  foi o secretario do comitá galego do PCE , foi preso e executado na Coruña a garrote vil o  6 de noviembre de 1948.

Antonio Seoane Sánchez , Julián  foi  xefe da 4ª Agrupación guerrilleira de Galicia, detido e  e condeado xunto con Gayoso á pena de morte,  foron executados xuntos no cárcere de A Coruña .

 

video de TV3 sobre o peche do cárcere modelo de Barcelona

~ memoriadocarcerecoruna ~ Deixar un comentario

“El tancament de la presó Model de Barcelona el 8 de juny del 2017 posa fi a una història que va començar fa gairebé 113 anys. El 6 de març hi van entrar els últims presos preventius. I a partir d’aquell moment va començar el moviment de població reclusa més important de la història recent d’aquest país per poder repartir en altres centres els més de 900 interns de la Model.”

http://www.ccma.cat/tv3/alacarta/sense-ficcio/la-model-113-anys-i-un-dia/video/5671724

Seguir lendo →

Rafa Bárez, de perto

~ memoriadocarcerecoruna ~ Deixar un comentario

Artigo de Vicente Araguas publicado no Diario de Ferrol  o 28 de maio de 2017, a propósito da publicación do libro  de Rafael Bárez “Poemas del 10 de marzo” escrito  no cárcere de A Coruña.

CARCERE.jpg
“Andaba eu por aquel Santiago (Compostela vale para a poesía, e o seu abuso por poetas incontinentes xa fede) de 1967, afiando xasmíns e rosas bravas, ignorando aínda que estaban por medrar rosas de lume. Andaba por alí, xa digo, a bordo dun colexio maior dirixido por un xesuíta, a quen co tempo teño querido máis do que o quixen, e alguén argallara un grupo teatral para non sei que concurso.
Eu viña dun Ferrol teatreiro, no que formara parte do inesquencible Teatro Estudio, de Alfredo Osset e Loló Pérez Linos, así que polo artigo trinta e tres ingresara no grupo colexial aquel, ventureiro, de vida tan efémera que non máis dera para unha lectura dramatizada de Los hombres del triciclo, de Fernando Arrabal, no propio colexio, e a representación, no escenario da Compañía de María de “Las cartas boca abajo”, de Buero Vallejo. Un escuro drama de opositores, de opositores a nada senón a un posto fixo na administración estatal. O concurso aquel gañárao un grupo igualmente efémero, no que estaban Fermín Bouza e Manuel Vilanova (dous poetas importantes do noso panorama, e moitas máis cousas que daría dito deles) e Teresa Rego (anovadora das randas de Camariñas) cunha obra chamada “Nunca nadie muere nada”.

Seguir lendo →

Cárceles y mujeres en Galicia durante el Franquismo

~ memoriadocarcerecoruna ~ Deixar un comentario

si-carcel-3

Interesante artigo de María Victoria Martins Rodríguez sobre cárceres e mulleres en Galicia publicado na Universidade de Salamanca.

Aborda  a  situación da muller en Galicia durante o franquismo  a tipología represiva feminina en Galicia, centrada na represión física e penitenciaria, e o perfil socioprofesional das mulleres galegas presas e tamén unha descrición dos espazos penitenciarios de mulleres en Galicia e as condicións de vida dentro dos cárceres.

http://revistas.usal.es/index.php/0213-2087/article/viewFile/8605/9987

Palmira e Mariquiña

~ memoriadocarcerecoruna ~ Deixar un comentario

Pequena reflexión sobre a vida de Palmira muller de Villaverde e nai de Mariquiña.

villaverde-e-palmira

 

-“¡Villaverde, así, con la cabeza bien alta!”

Eso escoitara Mariquiña paseando pola rúa Real a un antigo compañeiro de cárcere do seu difunto pai

Pasou moito tempo desde que mataran ó seu “papaito”, José Villaverde Velo. líder anarcosindicalista. Durante todo ese tiempo a familia vivíu sen ocultarse.

Quizás eso lles axudou: o seguir crendo nos ideais de xusticia e libertade que tiña o seu pai .Convicción que también compartían os tíos e “abuelito”, e a mai Palmira.

Porque José Villaverde pudo terse librado. Mentras estaba no cárcere. Ofrecénronlle afiliarse a Falanxe. Tería salvado a vida, e as fillas poderían ter disfrutado del. Dixo non.

Morreu paseado ós poucos días, o 25 de setembro de 1936.

Siempre viviran na rúa Marconi.

En casa discutían moito, sempre de política, de temas sindicales tanto o abó como os tíos. Joaquín, o abó, visitóu moitas voltas o castelo de San Antón. Foi apresado varias veces.

Durante estos anos trinta, chegara a Coruña un coñecido libertario, José Villaverde Velo, a traballar na construcción do ferrocarril.

É nomeado o secretario xeral da FLO. No sindicato ademáis das tarefas sindicais tamén facían actividades culturais. Villaverde galán fai a escea do sofá con Palmira a filla de Joaquín Otero. Parece que aí empezou a historia de amor. Villaverde e Palmira Otero casan no 1933. Marchan vivir á rúa Hércules, perto do campo de Marte. Eran felices.

Montou unha librería e seguía dando conferencias por toda España, tamén no Ateneo de Madrid e no teatro Rosalía, era no acto de homenaxe á muller, alí dixo: “Vosotras, las trabajadoras le habéis perdido el miedo al patrón pero aun no le habéis perdido el miedo a Dios”.

Á saída dixéronlle que fuxira.

Seguir lendo →

Piranesi: El espacio, el tiempo, la pena

~ memoriadocarcerecoruna ~ Deixar un comentario

carceri de piranesi 1.jpg

Partindo dos Carceri de Piranesi a autora Ana Messuti reflexiona sobre a importancia que ten o espacio e o tempo así como a pena privativa de libertade na persoas recluidas na prisión.

“La impresión que despierta en el espectador las Carceri de Piranesi combina el horror y el asombro . Asombro ante un espacio incomprensible, incalcanzable, incalculable. Horror ante la posibilidad de verse obligado a deambular en ese espacio, de verse precipitado a ese espacio……..

Fai clic para acceder a 18+-+Piranesi.pdf

 

Morte inxusta de Manolito Bello, entrevista realizada a Emilia Patiño

~ memoriadocarcerecoruna ~ Deixar un comentario

Emilia Patiño era viuda do filósofo, pensador e escritor Carlos Gurméndez (falecido en 1994). Fai uns poucos anos, antes do seu falecemento, mantivese unha entrevista con ela e a súa filla Yolanda na súa casa de Madrid. Queriamos falar sobre Manolito Bello.

Emilia sempre tivo unha inquietude e mantivo un sentimento de gran tristeza por él. Nunca chegou a coñecelo, pero si coincidiu con el no  terrible momento que o executaron a garrote vil no cárcere de Coruña.  Recoñece que ese  11 de xulio de 1946 foi  unha das peores noites da súa vida.

Esa noite, Emilia contaba 25 anos, aos presos non os deixaron saír das celas, a comida metíanlla dentro e o silencio era aterrador. Ela sabía que detiveran a Manolito porque no cárcere había dúas mulleres, unha moi maior e a outra funcionaria de prisións e entre o que estas dúas mulleres contábanlles e que Emilia -debido a problemas de saúde-  atopábase na enfermería, podía acceder a unha maior información que o resto das presas. Ademais, as carceleiras xogaban con certa ambigüedad por temor a que a República volvera instaurarse.

A ejecución foi no patio do cárcere e Emilia reafírmase ó dicir que Manolito era inocente de ter matado a Arcadio Vilela ( activo participante do grupo de Caballeros de La Coruña) que isto o afirmaría ante calquera xuíz, maxistrado, notario ou o que fose. E, que ademais, no propio xuízo díxose que as balas que mataran a Vilela eran da propia Garda Civil. E así está recollido na sentenza que se atopa no arquivo.

Chuqui Trillo

(entrevista realizada no 2010)