Poemas no cárcere de Manuel Gómez Segura

Manuel Gómez Segura estivo preso no cárcere no ano 1975, era estudante de esquerdas e tamén escribía versos.

“No final da ditadura seguíase estendendo a longa noite de pedra nos cárceres coruñeses, aínda que para o que sabe das fronteiras entre o dentro e o mundo dos de afora constátase que as paredes encerran moito máis que as continxencias políticas. A historia alenta sobre o persoal ata reducir a vida á cerna. Ilusión e dor, mais sempre a pulsión da existencia e a loita. O silencio e a escuridade combátense co pracer da creación e o coñecemento. Reafírmase así o que se posúe en liberdade: o verso, a materia e o eu. A procura sempre será resistencia.  

No primeiro texto, o número 22, a síntese é a maior fortaleza, a conxunción de contrarios condensandos no poder espidos dos lexemas. A idea e a materia, a vida humana á fin, que se unen na revolución. Só hai unha consigna que se cumpre na repetición, case como un himno. 

No segundo, o número 23, prefírese o método especulativo. A interrogación ante as fendas que abre a dúbida da punición. Mais imponse ao final a crenza que se asenta na moral, como no primeiro texto, especialmente potente cando o autor se atopa recluído. Hai a certeza do desexo satisfeito e gorentoso, un estado que se converte na ética máis audaz: o dereito ao pracer. “

Inmaculada Otero

Poesía no cárcere: “Fantasía”

Enrique Pérez Martínez, 19 anos, poeta, cego. Escribe este poema mentras estaba preso no cárcere da Coruña esperando a pena de morte que foi conmutada pola de cadea perpetua. (Texto descuberto polo investigador Luís Lamela)

Coruña-Cárcel. Verano de 1939

“Fantasía”

¿Por qué me has dejado solo?

Hoy mi norte miserable

es una lucha que se cansa

y tú, madre, ¡no lo sabes!

¡Pobre mi pálida frente

que gime, que se deshace

bajo una muerte de plomo!

Y tú, madre, ¡no lo sabes!

Seguir lendo

Poema escrito no cárcere por Enrique Pérez, “cego, bacharel e pianista”

Enrique Pérez Martínez tiña  tiña 19 anos. Era “cego, bacharel e pianista”, fixo este poema  ó ditado en xullo de 1936 e escrito por Eduardo Torrón Cabezas. O historiador Luís Lamela recupérao a través dunha familiar.

Romance del álamo seco

El río verde temblabaalamo seco.JPG
en una canción de sueños.
El aire lo acariciaba                                   con alas de talle nuevo.
-Canta río, canta río,
le dijo el álamo seco.
¡Quién tuviera tu cantar
enardecido y sereno
más fuerte que el cielo azul,
sorprendido y altanero!
Mi canción, ¡que voz gentil
en las alas del silencio!
¡Alta de rayos de Luna!
¡Reina del alba entre vuelos!
¿Quién le llevará mi cantar
tan altivo y tan esbelto?
Un día se cansó el sol,
vino la lluvia durmiendo
y se llevó mi alegría
entre amenazas de viento.
¡Erase un frescor de sol!
¡Erase un baile de vuelos!
Ahora, ¡que blanda muerte,
me decanta su requiebro!

Seguir lendo

Novo retrato de Jordi Tell: Leandro Carré Alvarellos

uxio carre aldao retrato de Jordi Tell

Neste retrato, móstrasenos a Leandro Carré Alvarellos , fillo de Uxío Carré Aldao e pai de Leandro Carré Brandariz.  Da Coruña, foi escritor, traballou na librería do seu pai  e despois foi redactor de varias revistas na: Vida Gallega e Tierra gallega .Dirixíu os grupos de teatro dos coros Cántigas da Terra e Saudades e a  Escola Dramática Galega,  fundou a Editoria Lar e foi membro da Real Academia Galega.

Na adicatoria fala da indignación. Non sabemos porqué será.

Na cadea calquera razón podía ser.

(retrato cedido polo seu neto João Carré dos Reis)

 

 

Estampa e perfiles do patio

Neste interesante e inédito poema de 1937 Quintás Goyanes vai describindo a diferentes compañeiros de presidio: Gascón, Alvareda, Boadella, Jordi Tell, Domingo Quiroga, Benigno Araujo e Taracido.

estampa y perfiles del patio     estampa y perfiles del patio 2

estampa y perfiles del patio 3   estampa y perfiles del patio 4
Diciembre en la cárcel,/-bajos soportales/
un viento que corta,/ni rastro de sol.
Sólo el optimismo/que anida en los pechos,
hace que en el patio,/haya algún calor.
En grupos los presos/discurren tranquilos;
discuten a veces,/charlan sin cesar.
Llegó la noticia.../se juntan los grupos
y la algarabía/crece más y mas.

El grupo babilónico/y multiparlante
da a un rincón del patio/curiosa expresión.

Seguir lendo

desde Carabanchel

images

Unha das cartas que Jose Humberto Baena envía  desde o cárcere antes de ser fusilado en setembro de 1975. Reflexiona sobre a súa vida. Tiña 25 anos.

“..Galicia sigue siendo la zona de España con la renta más baja, con una pobreza enorme y en donde  la mayoría de los gallegos se ven obligados a trabajar en unas condiciones de salarios miserables, de toxicidad en la fábrica. Nos vemos casi como en una esclavitud: tan pronto haces una menor propuesta te despiden. Esto no pasa solo allá, en Galicia, sino también pasa aquí,( 1) pero más allí debido a la escasez de trabajo  que es mayor que en otras ciudades. Estos problemas yo los conozco desde antes de empezar a estudiar. Hice estudios de Bachillerato superior y he empezado la carrera de filosofía con dinero que me mandaban unos parientes pues mis padres no tienen dinero para pagarme eso. Pero durante el primer curso de Filosofía por participar en unas manifestaciones estudiantiles que había en Santiago en el año setenta, fui detenido y juzgado por el TOP y expedientado. Las manifestaciones eran por motivos estudiantiles y por desacuerdo con el rector de la facultad de Filosofía y Letras, sobre todo en la manera de dirigir el centro que era de un carácter completamente fascista. Las peticiones eran de una mayor participación democrática. Peticiones que aun se siguen haciendo.

En este proceso salí absuelto. Era el año 1972 porque tardaron dos años en hacer juicio. Estuve un mes en la cárcel, estuve en las comisarías de Vigo y Santiago y en la cárcel provincial de la Coruña. En aquella época empecé a tener inquietudes políticas que eran sólo unas inquietudes democráticas  y que luego empecé a politizarlas en contacto con la vida. No sólo con los compañeros de la Universidad sino con mi familia que es pobre, con mis vecinos que son todos obreros en contacto con la realidad que vivía.

Seguir lendo