“Natural de Corme (Ponteceso), Avelino naceu en 1916. En 1936 estaba solteiro e tiña a profesión de xornaleiro. Durante a guerra civil española incorporouse á 1ª Compañía do 4º Batallón, na 1ª Brigada Mixta Lister, ademais de loitar no Batallón de Milicias Populares Galegas, do Exército republicano. Así mesmo, estivo subscrito á revista Nova Galicia, portavoz dos antifascistas galegos. Coa derrota do II República, Avelino refuxiaríase en Francia.
En agosto de 1939 permanecía ingresado no campo de concentración de Argelés; posteriormente regresou a España, onde traballou na construción naval nas bancadas dos estaleiros ferroláns.
A principios do 1945, Rivas Pombo tiña afiliación comunista e o domicilio na Coruña, rúa San Roque de afora, 25, baixo, aínda que no mes de maio de 1945 residiu transitoriamente na fonda O Catro Vilas Ourensás, sita na coruñesa rúa de San Andrés, número 21.
Declarado antifascista, entre 1944 e 1945 exerceu de ligazón da guerrilla antifranquista. Neste último ano, Francisco Caridad Mateo e José Gómez Gayoso, alcumado como Juan, enviados polo PCE, hospedáronse na Coruña, rúa Pontenova, 5 baixo, vivenda na que residía Abel García Sánchez, sendo este último detido pola policía o 11 de maio de 1945, xunto con Eduardo Sánchez Lago, propietario do Bar Luz, de Vereda del Polvorín, 2, e de Avelino Rivas Pombo, acusados de actividades subversivas contra o Réxime franquista.
Edelmiro (alcume de Rivas Pombo) e os seus compañeiros de infortunio foron torturados e encarcerados o 17 de maio na Prisión Provincial coruñesa. Polas declaracións dos detidos, a Policía franquista apresaría a José Blanco Núñez, Ferreirín, Manolito Bello, José Soto Pombo e ao primo irmán de Avelino, Francisco Cousillas Pombo, aínda que Rivas sería posto en liberdade o día 19 de xuño seguinte sen cargos.
Francisco Caridad, que utilizaba o nome de Manuel Vidal García, foi detido no mes de novembro seguinte e trasladado despois a Madrid xunto con Alfonso Bengoa Ibabe e Práxedes Garcés de Mingo. O fillo do Xeneral Caridad Pita chegara daquela cidade para axudar na súa loita á IV Agrupación Guerrilleira de Galicia liderada por Marrofer, aínda que pronto foi detido ó seu regreso a Madrid cando trataba de entrevistarse co comité central do Partido Comunista na capital de España. Con esta detención, e as de Isaac Vázquez, José Manzanares e Carretero, Rivas Pombo viuse obrigado a fuxir da Policía e da Garda Civil e manterse na ilegalidade, incorporándose á guerrilla do monte en decembro de 1945. E na súa loita, continuando no comité provincial do Partido Comunista e no comité da Unión Nacional do Ferrol, nunha ocasión logrou evadir o cerco da Garda Civil xunto con Foucellas, con Manuel Díaz Pan, Emilio Pérez Vilariño, José Dasilva, co seu primo irmán Francisco Cousillas e con Pedro Calvete cando foron sorprendidos no lugar de Milreo-Fervenzas o 26 de xuño de 1946, en cuxo encontro faleceron os destacados Marrofer e o Tenente Freijo, así como José Doldán.
Foron moitas máis as súas intervencións en sabotaxes e en enfrontamentos armados e nas sancións económicas impostas aos que se significaban franquistas. De calquera forma, a permanencia no monte daquela marcaba para os antifranquistas o próximo fin da súa existencia e de todos os que dalgunha forma, en condicións moi precarias, enfrontábanse ao inclemente réxime ditatorial de Francisco Franco. E, como non podía ser menos, O Edelmiro caería abatido polas balas dos seus perseguidores nos montes de Arabaxo-Buján, na zona de Tordoia, o 22 de maio de 1947 cando a Garda Civil tendeu unha trampa ós guerrilleiros despois de recibir unha delación, cousa moi común naqueles tempos. Foi o fin dun soldado do Exército da República española, un soldado de Corme. Un máis dos moitos valentes guerrilleiros que caeron abatidos polas forzas de Francisco Franco.”
Memoria do cárcere A Coruña 