José Luís Quiñoá López naceu no 1949 en Santa María de Bóveda ( Lugo), marchou a Compostela a estudar Matemáticas.
Empezou a militar na U.P.G. No ano 1970 foi capturado pola policía. Tanto él como o resto dos detidos, da UPG e do PCI, foron levados a comisaria e torturados. Despois, en número de quince, conducido ós calabozos da “falcona”.
Despois estiveron no cárcere da Coruña. José Luís Quiñoá estivo preso durante os meses de maio e xunio.
Foi acusado de propaganda ilicita e asociación ilegal e xuzgado polo TOP.
Como consecuencia da persecución debeu exiliarse en Toulouse ( Francia) onde pemaneceu dende o no 1971 ata o ano 1976.
Alí pudo doctorarse na Universidade de Toulouse-Rangueil e voltou a Compostela onde foi profesor de Matemáticas na Facultade de Económicas e Empresariais.
E a veciño de Monte alto, na Coruña en Monte alto. Foi apresado no 1975, tiña 16 anos e en setembro tiña que facer a selectividade. Apricáronlle a a lei antiterrorista de Fraga. Él e os seus eran dirixentes da Xuventudes Comunistas e do comité local do PC.
Foron buscalo membros da Brigada Político Social. Estivo 5 días na comisaria onde lle deron moitos golpes e despois un mes na cadea da Coruña.
“Ingresei en prisiòn incomunicada con Luciano Gómez e Demetrio Vázquez, ao aplicarnos o recién aprobado Decreto Ley de Prevenciòn do Terrorismo, sendo Fraga ministro de Gobernación.
Coincidimos, entre outros, cos membros do frustrado sector armado da UPG- que non se relacionaban co resto dos presos polìticos- con 2 militantes do PTE que viñan de encadearse à chimenea da central das Pontes un deles José Luis Muruzábal, que logo dirixiría o Sindicato de Traballadores da Construciòn, e máis tarde serìa abogado da CIG.
Estivemos entre 15 dìas e 1 mes.
Logo dos bos oficios do director do Instituto Masculino, Enrique Mìguez Tapia, saleu un reportaxe na BBC contando que habìa menores de idade na Prisiòn Provincial da Coruña. Inmediatamente fumos postos en libertade. Nunca fumos enxuiciados nin houbo causa algunha”.
Tomás López de la Torre, nacido en Betanzos no 1900, foi avogado e membro no PSOE, concelleiro na súa cidade; despois da revolución de Asturias foi procesado e preso. Foi nomeado alcalde de Betanzos e diputado porvincial entre abril e xulio de 1936.
O 22 de xulio columnas de tropas sublevadas chegan a Betanzos e responsables dos desmanes na ciudades faiselles caer a autoría ós republicanos e iniciase unha dura represion .
O alcalde Tomás López de la Torres debe fuxir xunto con José Novo Rodriguez que tamén fora rexidor. Foi apreixado e acusado de rebelión militar por resistir ós sublevados acusado e ser responsable dos saqueos e incendios.
Foi preso no cárcere e condeado a pena de morte.
Na derradeira carta sinalaba a falsedade das acusación e manifestaba o perdón a quen o denunciaran
Foi fusilado no Campo da Rata o 30 de setembro de 1936
Manuel Segura era o Barco de Valdeorras estivo preso no ano de 1975 durante 8 meses no carcere de A Coruña.
Foi detido sendo estudante de Biolóxicas en Santiago a punta de pistola por participar nunha manifestación cando tiña 17 anos e retido e torturado durante setenta e dúas horas na comisaría de Compostela.
“Alfonso Sabio Sanmartín contrajo matrimonio con Dolores Prego Arza el 24 de enero de 1929 y residieron en la Travesía de Zapatería, 3-2º, y en mayo de 1926 se presentó a los exámenes para secretarios de juzgados municipales, aunque en octubre de 1932 estaba de empleado de la Diputación Provincial de A Coruña.
Al mes siguiente, en noviembre de 1932 falleció su esposa, operaria de la Fábrica de Tabacos, y años más tarde volvió a contraer matrimonio con Felisa Muiño Casal.
Políticamente, Alfonso Sabio fue militante del partido Izquierda Republicana, que lideraba en A Coruña Santiago Casares Quiroga.
Al producirse el golpe de Estado de los militares sublevados, Alfonso Sabio en principio no fue molestado, pero el primer día, el 20 de julio, ya detuvieron a su hermano Julio, tesorero de la UGT y afiliado al Partido Socialista, encarcelándolo, para finalmente fusilarlo el 14 de agosto de 1936. Tenía 40 años y cuatro hijos.
“Esther Casares Quiroga nunca foi procesada, nin expedientada, nin se lle tomou declaración para un sumario…o único delito era ser filla de Santiago Casares Quiroga.
Nace en Madrid o 17 de xullo de 1910, froito da relación de Santiago Casares coa dona da pensión onde se aloxaba mentres cursaba os seus estudos de Dereito. Faise cargo dela fai cargo dela e traea pra Coruña ese mesmo ano, sendo coidada na primeira infancia polos seus padriños.
Formouse academicamente en Paris, onde acudiu ás clases do Lycée Victor-Duruy mentres residía en réxime de internado en Versailles.
Ao regresar de Francia, instálase na casa familiar de Panadeiras, 12, e residirá sempre coa familia, con moita complicidade coa súa madrasta, Gloria Pérez Corrales e con María, a súa media irmá (12 anos máis nova). A familia trasládase a Madrid, cando Casares é nomeado Ministro da Mariña, e alí casa co capitán de cabalaría Enrique Varela Castro, sendo Gloria a madriña da voda. O 1 de abril de 1932, nace a súa filla, Mª Esther Varela Casares.
Manuel Cruz Centeno nace en 1904 en Corme, fillo de Aurelio Cruz Soto e Carmen Centeno Ferreiro, “Carmen de chinita” que tiveron tres fillos mais, entre eles Aurelio.
Os anos vienten a costa de Corme era unha efervescencia de cultura e de movimentos sociais.
Manuel, como a mayoría da xente do lugar traballaba no mar, él dende os doce anos. Transportaban madeira a Asturias e País vasco. Un ano unha galerna fixo que racharans os barcos e morrera moita xente na entrada a Bilbao. O pai decidíu nunca mais sair cos fillos ó mar. Os fillos Manuel e Aurelio foron estudar a Santiago e conseguiron o título de maestro, naqueles anos onde a República insistía en formar maestros con pedagoxia moderna.
“Domingo Antonio Quiroga Ríos nació en A Coruña en 1900. Fue empleado de oficinas de la Marina Civil, y en un principio militó en el PSOE, después en el Partido Radical Socialista y finalmente en Unión Republicana. Fue también miembro de las Irmandades da Fala, contador de la Liga de los Derechos del Hombre y masón en la logia Pensamiento y Acción número 11.
Domingo Quiroga fue detenido el 27 de agosto de 1936, acusado de “Presidente y Primer Venerable” de la logia masónica citada. Fue sancionado en un primer momento con 100 pesetas. Lo dejaron en libertad y fue desterrado a Muros aunque meses después volvió a ser detenido para permanecer cerca de tres años en la cárcel coruñesa.
Posteriormente, el Tribunal para la Represión de la Masonería y el Comunismo le condenó a inhabilitación absoluta perpetua para el ejercicio de cualquier cargo del Estado, corporaciones públicas oficiales…
Naceu en Valdoviño, nunha familia campesiña moi humilde e con oito fillos.
Ós 12 anos estaba no Ferrol traballando na hostelería, ata que en 1936 foi chamado a filas, tocándolle destino en Tui, Africa, a fronteira con Francia, Extremadura, etc…mais non chegou a pasar por o campo de batalla.
En 1941, con vintecinco anos entrou a traballar na Bazán. Alí foi onde tivo o primeiro contacto co movemento obreiro: as charlas cos compañeiros e o acceso a lecturas clandestinas o ilustran e vai reafirmando a sua conciencia social e o seu compromiso político.
En 1945 implícase decididamente na labor de reorganizar o Partido Comunista na factoría, e é así cómo no seguinte ano promove e participa na “Huelga del Aceite” (27.6.1946), unha das primeiras folgas da posguerra que o réxime franquista reprimiu duramente, con prisión e suspensión de empleo a moitos traballadores.
En 1960 formase o primeiro xurado de empresa de Bazán, Julio Aneiros e elexido vocal en representación dos especialistas. En 1961, él e mais Paco Filgueiras, reúnense en París con Santiago Carrillo e outros dirixentes do PCE, onde se estableceron as estratexias que levarían reorganizar o PC en Bazán, mediante a ruptura do Sindicato Vertical desde dentro, utilizando así tanto as estructuras legales como as extralegales.
Así foi como, xunto con Paco Filgueiras e Paco Balón, reorganizouse o PC na Bazán e se creou a estructura das Comisiones Obreras. Os sesenta foron uns anos de incansable traballo político e sindical, pois as condicions laborais e de vida dos traballadores eran durísimas e a dictadura mantiña unha forte represión frente as reivindicacios. As actividades sindicais e políticas golpearon continuamente a Julio Aneiros, que foi procesado polo TOP en 1967 e encarcerado repetidamente: en 1969 (acusado de pertencer o PC, sendo torturado “atrozmente”), en diciembre de 1970 (cando o Consello de guerra de Burgos, condenano a tres anos de cárcere, pero o indultan ós seis meses), e en 1971 (durante o estado de excepción). Nesta última estadía no cárcere da Coruña, xunto con Rafael Pillado, declaráronse en folga de famepara denunciar a arbitrariedade das detencions, e estiveron mais de dous meses incomunicados.
Pero o peor aínda estaba por vir nos terribles sucesos do dez de marzo de 1972. Cando na ponte das Pías de Ferrol os disparos da policía mataron a Amador e Daniel, Julio Aneiros recibiu un balazo no pulmón. “Gravísimamente herido de bala, que estuvo quince días entre la vida y la muerte”.
A operación dura cinco horas, e permanecerá dous meses ingresado o hospital, vixiado dia e noite por unha parella de policías.
O sair do hospital foi levado novamente o cárcere. Cando tres anos mais tarde celebrouse o xuizo en Madrid (“Proceso dos 23” – Sumario 489/72 do TOP), Julio Aneiros foi acusado de asociación ilícita e terrorismo, cargos por os que o fiscal lle pedía sete anos de prisión. Finalmente foi declarado culpable de participar na manifestación, e a condena imposta foi de 3 anos e 7 meses.
Ca chegada da democracia Julio Aneiros continuou ca sua labor no PCG e nas CCOO. Na sua xubilación, tras trinta e oito anos no asteleiro, seguiu na Executiva da Federación de Pensionistas e Xubilados das CCOO: mantivo o seu compromiso sindical e político toda a súa vida.
Blanco Carballo, Antonio e Bustabad Hermida, Lorena . Biografías obreiras de Ferrol . Fundacióm 10 Marzo. Santiago de Compostela 2011
Memoria do cárcere A Coruña 
Debe estar conectado para enviar un comentario.