Facía un día de xulio coruñés, neboento. Eran as catro e  media da tarde o día da data da morte de Manolito Bello. Faise cada ano no camposanto de Oza e acuden familiares e amigos.

A familia camiñaba a modo, moitos son maiores. Houbo que pedir unha sillas.

Empezaron as palabras e as lembranzas.

Manolito Bello Parga tiña 21 anos, era das xuventudes comunistas, no 1945 e condenado por un delito de rebelión militar pola elaboración de panfletos políticos, saíu e incorporouse  á guerrilla antifranquista.  Foi injustamente acusado de matar a Vilela un membro dos Caballeros de La Coruña,  siniestro grupo de paramilitares encargados de sementar o odio e a morte. A morte foi producida por un disparo da Garda Civil.

Igualmente  avanza a acusación como acto de propaganda na poboación amedrentada.

Manolito Bello estivo coa familia antes de ser matado, él sinalaba o pescozo sabendo o que pasaría. Prá  familia empezou o sufrimento .

O día 11 de xulio de 1946 foi morto a garrote vil.

Pedíu que lle levaran unha estrela de caraveis  roxos á súa tumba.

Cada ano llévanllo.

Unha familiar choraba sen tregua.

Despois, cando todos marcharan, ergueuse, achegouse á sepultura, levantou o brazo e dixo baixiño: Por ti Manolito, Viva la Republica!

Setenta e cinco anos despois e nunca se reparou esa morte inxusta

• 

• 

• 

• 

•