“Cando cheguei a porta do calabozo que me cadrou en sorte, rexistráronme como si viñera de fóra; non me deixaron ren, nin reloxio, lápis, papel, ren de re; eu daquela non tiña tabaco no meu poder porque tiven que deixar o vicio por necesidade; a colchoneta, a manta, o plato, a culler tamén ficaron afora. Entrei soio e pareceume que mesmo entraba nun pozo; cerrouse a porta e somentes tiña de compañeira a máis completa oscuridade; alí non había ren, nin cadeira, nin poio, nin catre, ren de res; soio as catro paredes, o teito e o chan, todo de cemento frío e húmedo; nun curruncho estaba a taza do retrete, máis non había auga. Quixen orientarme i escomencei a camiñar, mási axiña tropecei coas paredes. O cabouco tería pouco máis de dous metros de longo por un e medio de ancho;
polo mesmo, poniéndome no medio chegaba cas máns ás dúas paredes; non había ningunha fiestra, somentes aló enriba da porta tiña un pequeño bufarro que tería uns vinte centímetros de longo e protexido por unha tea metálica; o anchro era tan insiñificante que nin siquera tiña rexa, tería uns dez centímetros ou menos que somentes servía para dar un pouquiño de ventilación; a luz non chegaba de ningún xeito nin directa nin indirectamente… O aislamiento do esterior era compreta e a min non me chegaba ningunha clase de ruidos. Funme acostumando á oscuridade e o único que puiden ollar foi a mesma oscuridade; as paredes estaba húmedas e a friaxe era grande.”
Memoria do cárcere A Coruña 