Fueron  Tiempos Muy Raros

Fueron  Tiempos Muy Raros
A Pepín da Lexía
Te toco una época,
Que nadie la querría ,
Y cuando la miramos ,
Apenas comprendemos.
Todo en la vieja Europa ,
Dividida en pedazos,
Cada pedazo un mundo,
De lealtades raras.
Y fue ese tu mundo
Cuando aún balbuceabas.
Extraño que los niños
Accedieran a ello
Pero a ti te paso.

Venías de una raza
De socialista “a secas ”
Como daba en llamarse ,
Araquistain al frente ,
Aquí muy poco Marx.
Eran otros autores
Los que tu seguirías .
Autores humanistas
Franceses y alemanes,
Tu padre los leía ,
También los comentaba.
Transcurría una guerra
En tus primeros años
y a ti se te informaba.
Era ya una costumbre,
Que tu padre a la noche ,
Se sentara a tu lado.
Tu casi ya dormías,
Y allí te comentaba
La marcha de esa guerra,
Los buenos y los malos ,
El orden de este mundo,
Tan poco bien logrado.
Te despertó una noche ,
Tenias siete años
Y abrazándote dijo:
la guerra ha terminado
Era una guerra cruel,
La mayor hasta entonces,
Que duró varios años,
Después vendrían otras,
Pero esas las dejamos .
Y así, desde nacido,
Tuviste tus improntas,
Y siempre tu mirabas
Al mundo como extraño.
Galicia en la miseria,
Galicia en la ignorancia ,
Y tu no comprendías
¡si el libro era otra cosa!
Y así, poquito a poco,
Surgieron idearios,
que fueron el comienzo,
de tus luchas sociales.
Cada vez más miseria,
Cada vez más anomia .
Y pasaron los años,
Ni el peor de los sueños,
Siquiera imaginado,
Se parecía a aquello,
Que te había tocado.
Fueron tiempos muy raros…
 Conchita García Pomes
Conchita García Pomes es la hija  de Pepín de la Lejía, quien tuvo tres hijas mujeres, pero la mayor Pilarín murió como consecuencia de la infección que le produjo una esquirla en el éxodo a pie desde Cataluña a los Pirineos, una vez perdida La Guerra Civil Española, en la cual Pepín luchó hasta  el último momento. Conchita García Pomes se vio toda la vida marcada por esos episodios, unos vividos y otros relatados por sus mayores y siempre los sufrió junto a su padre y a su madre, quienes nunca se repusieron de todo lo pasado. Durante la guerra, que  se les aparecía día tras día  como una pesadilla , no pudiendo creer todo lo que habían vivido-tan terrorifico- en unos pocos años.

Deixar unha resposta

Please log in using one of these methods to post your comment:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s