NO ANO 48.
No cárcere da Coruña aínda se oen berros xordos
que reclaman a memoria e a dignidade do pobo.
Os patriotas galegos erguéronse coma lobos
por iso ecoan no vento as súas voces sen acougo.
Naquelas sombras de pedra, daquela prisión do loito
na cela número catro, consumíase Gaioso.
Escribíalle á familia: “nin sequera un triste choro,
nin un só abatemento, diante destes cans rabiosos”.
Tamén lembraba Seoane, na primeira galería
a catro heroicas mulleres que se xogaban a vida.

2
Eran María e Carmen, Josefa e Clementina,
no ano corenta e oito, apoiaron a guerrilla.
Elas foron confidentes, foron soporte e mais guía,
elas foron pedestal, foron os ollos que vían
para soportar ergueitos a humillante vilanía
dos que verdugos da lei, cometían inxustiza.
Todas sufriron tortura, tragaron aquel tormento,
de pé agardaban a morte, souberon gardar silencio.
Non houbo mellor semente diante do horror e do medo
e o que as súas voces pedían, aínda resoa no vento.
Garrote vil porque aman a liberdade sen tregua,
garrote vil dos que temen que haxa alguén que por si pensa!
Aínda hoxe aquel xuízo está firme e sen condena
semella que tras da noite, a verdade é prisioneira!

Mero, outubro de 2007 (Baldomero Iglesias Dobarrio).

Para relatar cantando, agardando reposición e lembrando a súa dignidade.