No patio

Os ruidos das pisadas do camiñar paseniño, con zocos e madreñas ouvíase como si arrastráramos cadeas; eu pensaba que os espritos de outros presos que por alí pasaban iban na nosa compaña co andar silandeiro e blasfemias apagadas nos seus hirtos beizos. Nós eramos os esclavos irredentos coa rebeldía maguada sufrindo un ultraxe inútil.. que nos roía por dentro afondando a espranza dun mañán incerto

Xerardo Díaz Fernández, preso no cárcere da Coruña nos anos 1938 e 1939, e autor do libro A crueldade inútil. 1985. Edicións do Castro. Sada.

Deixar unha resposta

Please log in using one of these methods to post your comment:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Twitter picture

Estás a comentar desde a túa conta de Twitter. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s