“Os ruidos das pisadas do camiñar paseniño, con zocos e madreñas ouvíase como si arrastráramos cadeas; eu pensaba que os espritos de outros presos que por alí pasaban iban na nosa compaña co andar silandeiro e blasfemias apagadas nos seus hirtos beizos. Nós eramos os esclavos irredentos coa rebeldía maguada sufrindo un ultraxe inútil.. que nos roía por dentro afondando a espranza dun mañán incerto”
