Arturo Taracido Veira estivo preso no cárcere da Coruña. Nunca quixo falar ós seus fillos da dor da represión e da prisión;  non quería que sufriran .

Pero un día contou  este suceso:  dende a cella  víra que levaban ó patio a varios presos antes de os fusilar.  Eran moi novos. Desde unha ventá unha reclusa  pedíulle a un deles, que tiña moi boa voz,  que cantara. Alí,  no medio do patio,  entonou o “Adiós a la vida”. A peza de Tosca resoou en todo o cárcere.

E lucevan le stelle
ed olezzava la terra
stridea l’uscio dell’orto
e un passo sfiorava la rena.
Entrava ella, fragrante,
mi cadea fra le braccia
Oh! dolci baci,
o languide carezze,
mentr’io fremente
le belle forme disciogliea dai veli!
Svanì per sempre il sogno mio d’amore.
L’ora è fuggita.
E muoio disperato!
E non ho amato mai tanto la vita!

O fillo de Arturo Taracido Veira, Arturo, que ten hoxe noventa e catro anos,  volveu a emocionarse con esta  historia triste que lle contaba o seu pai.